Ik hou ervan om te schrijven. Ik kijk er maandelijks naar uit om mij te laten inspireren door wat er in mij en rondom mij gebeurt en zo mijn blog neer te pennen.
Het is ooit anders geweest.
In het middelbaar was ik maar een middelmatige student. Meestal met mijn hakken over de sloot. Er was veel dat mij interesseerde behalve school. Er waren nochtans vakken waar ik interesse voor had maar door de aard van lesgeven of de lesgever zelf haakte ik af. Het vak economie was voor mij pure horror. Ik begreep echt niks van dingen als bruto binnenlands product, bruto nationaal product, inflatie, rente, index... Ik koos een wetenschappelijke richting omdat ik nieuwsgierig was naar biologie maar moest dan wel chemie en fysica op de koop toe nemen. Het interesseerde me echt niet hoe snel twee personen van A naar B reden en wie er het eerst aankwam als de ene 5 km/uur sneller reed dan de ander en hoeveel energie die dan verbruikt had. Wiskunde was zeker ook niet mijn sterkste vak. Vraagstukken waren een ramp. Liever deed ik talen. Alhoewel, Frans en Duits lagen me minder goed dan Engels en Nederlands. Van dat laatste vak herinner ik mij vooral de boeken die verplichte leeslectuur waren. Van thema’s als zelfmoord en drugsmisbruik werd je als tiener nu ook niet bepaald vrolijk. Ik herinner me zeker ook de opstellen. Met draken van titels waar je in je kleine levensbestaan op deze aarde nog niet genoeg levenservaring voor had opgedaan maar waar je dan toch een essay over moest schrijven. Ik snapte nooit hoe anderen dat deden.
Maar ik, ik had een truc.
In het begin heb ik echt geprobeerd om zelf te schrijven maar ik kreeg er zo’n miserabele cijfers voor terug dat ik er mee stopte. Dus ging ik op zoek naar mensen die wél konden schrijven, in mijn ogen althans. Want ik redeneerde dat als je schrijfsels in bijvoorbeeld een tijdschrift werden gepubliceerd, dat je er dan wel wat van kon. Mijn moeder nam toen (en neemt nog steeds) maandelijks de Burda. Een modetijdschrift met patronen om zelf je kleren te naaien. Op de eerste pagina stond toen in die tijd nog een column met gedachtenspinsels van de oprichtster Aenne Burda. Ze begon altijd met ‘Lieve lezeres’ om dan een monoloog onder vrouwen af te steken. Ik dacht dat een vrouw die zo’n tijdschrift uit de grond had gestampt ook wel zinnige dingen kon schrijven en dus ging ik bij elke schrijfopdracht van school naarstig op zoek in haar columns om ganse alinea’s te kopiëren. Ik plakte de ene levensbeschouwelijke zin na de andere, afgewisseld met hier en daar een zin van mezelf om de boel een geheel te laten vormen. Tja, het was nog een tijd zonder internet dus ik moest het doen met wat er voorhanden was bij ons thuis.
Vreemd keek ik op als het verbeterde opstel vol rode strepen en woorden terugkwam. Blijkbaar kon die Aenne Burda dan toch niet zo geweldig schrijven. Ik heb mijn systeem toch nog enkele keren toegepast omdat het mij aan zelfvertrouwen ontbrak om zelf te schrijven en omdat ik in al mijn naïviteit dacht dat het misschien toch wel eens zou lukken met die soms moeilijk verwoordde zinnen van een ander.
Nu weet ik wel beter. Wat ik toen miste, was iemand die me leerde schrijven vanuit mijn hart. Geen Pullitzerprijs waardig maar wel recht uit het hart. Ik vind het fijn om te onderzoeken wat me bezig houdt, om dan woord voor woord zoekend, ruimte te geven aan mijn gedachten en gevoelens, ze te weven tot een geheel en ze dan uiteindelijk de wereld in te sturen. Soms met een klein hartje maar wel altijd eerlijk en oprecht. De reacties die soms komen steken me een hart onder de riem zodat ik de moed blijf hebben om verder te schrijven.
En heel af en toe zit er een juf tussen die mijn spellingswoorden verbetert… 😊