Recupereren is in.
Dus ik neem voor een keertje mijn gemak.
Ik kwam mijn oude blogs nog eens tegen en er zijn dingen die anno Pasen 2023 nog steeds actueel zijn :
paashaas spelen
samen brunchen
chocoholic
puisten :-(
Geniet nog eens na van dit (retro)verhaal en misschien tovert het nog steeds een glimlach op je gezicht, net zoals bij mij. :-)
Paasverhaal 2020 :
De houten trap kraakt
Geluid van lichte voeten naar beneden
Een deur die langzaam opengaat
en niet gesloten wordt
koude voetstappen op de stalen trap buiten
een vederlicht hollen naar de voorkant van het huis
de garagedeur die open rolt
geritsel van papier
er klinkt een krak
...
Dit is geen thriller. Al helemaal geen horrorverhaal. Science fiction is ook uitgesloten en een romantisch verhaal of western in de verste verte niet.
Ik speel de hoofdrol in een film die zich elk jaar herhaalt : chocolade sneukelen op voorhand.
Dit jaar heb ik de chocolade verleidingen verstopt in de garage. Ik dacht dat als ik telkens twee trappen naar beneden moest om naar de voorkant van het huis te lopen om daar wat chocola te ontfutselen dat de goesting een pak minder zou zijn. 't Was minder maar toch nog te verleidelijk om het niet te doen. Dus probeer ik onopgemerkt, zonder dat het opvalt naar beneden te gaan als de zonen bij mij zijn.
Alsof ze het niet weten. Vorige week in de badkamer. Floris : "Ah mama, een puist. Aan de chocolade gezeten zeker?!" En dan lacht hij zijn tanden bloot en ik lach eens groen.
Hoe Pasen dit jaar was, kan je zien op de foto's hieronder. Het is traditie geworden dat we samen brunchen in mijn ex-tuin met mijn ex-man aangezien het maar één verdieping lager is en ik geen tuin meer heb. :-)
Met moeite een paar foto's kunnen trekken omdat ze als een haas vooruit renden om ter vlugst ter meest eieren te rapen.
De corona-quarantaine hobbelt ondertussen rustig voorts.
Ik mis alledaagse dingen zoals even snel snel naar de winkel gaan, of je staat aan te schuiven bij die winkels die nog open zijn, of de winkel die je nodig hebt is dicht. Ik mis het om naar mijn ouders af te zakken in Limburg, het mee eten aan tafel met heel de familie, de verse groenten uit de tuin, het neuzen in de stoffenvoorraad van mijn moeder. Ik mis het contact met vrienden, het afspreken 's avonds, een dineetje hier of daar. Ik mis Biodanza. De omhelzingen, de warme contacten, het lachen en soms ook de traan. Ik mis het vrij zijn om te gaan en staan waar ik wil.
Maar er zijn ook andere momenten die dit alles een klein beetje compenseren. Micromomenten om te koesteren. Ik zit nu élke maaltijd met mijn zonen samen aan tafel. In een gewone doorsneeweek moet er altijd wel één van de twee of naar de baseballtraining, of naar het café of de Bio-Planet voor de studentenjob, of naar vrienden, of naar het vriendinnetje, of iets voor school. Ik maak spontaan praatjes in de wachtrijen voor de supermarkt. Ze beginnen wel steevast over corona maar daarna kan het gesprek elke kant uitgaan. Deze week heb ik Zoom uitgeprobeerd met mijn Biodanzagroep van Zwijnaarde. Het was een fijn weerzien na zo lange tijd. We liggen ondertussen al meer dan vier weken stil met dansen. En gisteren had ik een Zoom met mijn ouders, zus en schoonbroer, broer en schoonzus, neven en nichtjes. Zo heerlijk om iedereen nog eens 'live' te zien. Het werd een uitwisselen van allerlei nieuwtjes maar vooral het verbonden voelen weer even ervaren. Ik kan mijn creativiteit botvieren op mijn stenen en bij dit mooie weer was het heerlijk om te beeldhouwen in het wegeltje. Er is toch een soort van vakantiegevoel dat zich nestelt. Ik hoor het misschien in deze tijd niet te zeggen maar toch. Ik geniet er eigenlijk van. Het stil vallen van het leven rond me, even geen druk om te presteren, even geen moeten, even vrijheid. Zo zou het leven meer mogen zijn.
Wens jullie een zonnige feestdag toe.
En een heerlijk paasei.
Gekookt, van chocola of allebei.
En houd die paashaas in het oog
Dat hij nog iets overlaat
;-)
Groeten van die andere paashaas van dienst
Inge
Paasverhaal dat verder gaat in een andere blog :
de laatste paashaas wordt op tafel gezet
Euh, heb jij daar van gegeten mama?
Klein beetje. Alleen de oren.
Sinds wanneer eindigen oren op de buik???
Ai, ai, geen karakter :-(
En als het dan toch over chocolade gaat, kan dit stukje uit 2019 met Sinterklaas er ook nog wel bij :
Ik dacht dat ik er dit jaar een streep onder kon trekken maar mijn zonen, 15 en 19 jaar, staan er nog steeds op om hun 'Sinterklaas' te krijgen. Wat is het nut ervan als ze toch al lang weten wie de sint is, dacht ik zo. Dat was dus buiten hun verontwaardiging geteld. Het is hun vooral te doen om het snoepgoed. En daar wringt de knoop.
Het gaat mij niet zozeer om de kleine moeite die ik moet doen om wat snoepgoed te halen of om deze traditie in het klein nog wat verder te zetten. Het probleem zit hem zo : ik wéét waar ik de chocolade verstop. Elk jaar is het hetzelfde liedje. Ik moet sowieso die chocolade op voorhand halen omdat er anders op 5 december niet meer veel keuze is in het enige chocoladewinkeltje van Beveren. En ik wil chocolade van dáár omdat die gewoonweg het lekkerst is. Punt. Alleen ligt dat goedje me thuis dan te verleiden. Met gevolg dat ik meestal al een deel heb opgepeuzeld en dat ik me tóch nog last minute naar de winkel haast om chocolade bij te kopen.
En elk jaar zet ik mijn intentie klaar en duidelijk neer : ik blijf eraf. En elk jaar moet ik toegeven : ik was weer eens de voorproever van dienst.
Pasen 2023
Tja, zo te lezen blijkt er niet zoveel veranderd te zijn anno 2023.
Misschien moet ik die paashaas ritueel begraven of zo.
Of een bezwering over uitspreken.
Misschien dat het helpt.
Misschien. ;-)
Fijne paastijd aan iedereen!
'Kei'lieve groet
Inge