Zonder wrijving geen glans

Meer dan eens wens ik mezelf een leven toe dat ‘smooth’ verloopt. Geen hindernissen onderweg, geen strubbelingen, geen tegenvallers. Ik plan mijn leven naar wens. Alles gaat vlotjes. Mijn bestaan lijkt op een rimpelloos meertje.

Helaas, het loopt meestal anders.

Mijn realiteit is vaak chaotisch en lijkt eerder op een lijn die de gekste bokkesprongen maakt. Neem nu mijn loopbaan. Begonnen als psychiatrisch verpleegkundige maar na 11 jaar een dikke burn-out. Dan 13 jaar als bedrijfsverpleegkundige gewerkt met ondertussen ook een heel parcours in Biodanza. Terug een burn-out. Dan maar gesprongen om zelfstandige te worden in Biodanza en teambuilding om na een half jaar voor een gesloten deur te staan omwille van coronatoestanden. Terug werk moeten zoeken. Een job als administratieve kracht geambieerd om uiteindelijk tot de conclusie te komen dat het toch niet echt mijn ding is. En dus terug op zoek. Ik scrolde door ellenlange lijsten om toch maar die ene job te vinden die mij op het lijf geschreven zou staan maar noppes. Ik geraakte er wat moedeloos van. Tot mijn zus op het briljante idee kwam om over te stappen naar het onderwijs. Van het één kwam het ander. Na wat opzoekingswerk en een opendeurdag beginnen solliciteren en twee dagen later had ik een job.

Liefst van al zou ik natuurlijk willen beeldhouwen en andere liefhebbers van steen meenemen in cursussen en workshops. Maar om daar al volledig op eigen benen mee te staan is nog veel te vroeg. Er van dromen kan ik natuurlijk wel al.

Na 5 ontslagen en 2 burn-outs zou ik het ondertussen toch moeten weten (en dan laat ik mijn liefdesleven er nog buiten 😉). Ik doe mijn best om op de golven van mijn zee mijn koers te vinden. Ik wilde eigenlijk schrijven: mijn koers te houden. Maar hoe bepaal je je koers als het leven je telkens opnieuw meeneemt in richtingen die je zelf niet voor mogelijk had gehouden of richtingen die je helemaal niet uit wilde maar waar je gewoonweg in geplaatst wordt? Hoe bepaal je je koers als de naald van je kompas tilt slaat? De ene keer moet je naar het zuiden, de andere keer naar het oosten en nog een andere keer is het ergens tussen de twee. Dikwijls gedacht: wat is nu eigenlijk mijn bestemming? Misschien zoals het in zoveel mooie spirituele boeken verwoord staat dat het over het leven zelf gaat, niet over de bestemming. Je leest meestal ook dat je je best overgeeft aan de situatie. Allemaal goed en wel, mooi idee die overgave, maar wat als het niet in mijn levensvocabulaire staat? Hoe pak ik dat dan aan?

Ik moet denken aan mijn stenen. Een werk in steen ontstaat niet vanzelf. Er moet geraspt en gevijld worden en op het einde van de rit wordt er ook gepolijst. Ook een steen heeft wrijving nodig. Wanneer ik mijn werkstuk voortdurend polijst in het water doe ik eigenlijk niks anders dan wrijven, wrijven, wrijven. Opnieuw en opnieuw en opnieuw tot hij glanst als een spiegel. Zonder wrijving, met al die verschillende stukjes schuurpapier, geen glans.

Een leven zonder wrijving en frictie lijkt een utopie. Er zijn dagen dat ik kan terugkijken op al die fricties en dat ik wel besef dat zonder al die toestanden ik niet zou geworden zijn wie ik nu ben. Al die kuilen en bulten op mijn weg maakten dat ik gevormd ben geworden, gepolijst. Vooral die situaties waar ik niet om vroeg.

En dan nu dus het onderwijs in. Nooit aan die optie gedacht. Maar dat had ik ook niet gedaan met het beeldhouwen. Dus wie weet is dit dé job van mijn leven. Geen idee. Ik zal maar voorzichtig dromen. Want ik heb ondertussen geleerd :

Zonder wrijving geen glans.

ps : Ik heb besloten om tot en met juni 2023 mijn workshops even on hold te zetten want én lesgeven én een studie én een gezin is al genoeg op mijn boterham. Liever zag ik het anders maar uiteindelijk gaat het over 9 maanden waarvan ik in de winter sowieso geen workshops geef. Af en toe zal ik nog wel bloggen. Of dat dan zal gaan over beeldhouwen en creativiteit of over mijn perikelen op school laat ik nog in het midden. Maar ik wil nog wel ergens een lijntje behouden met jullie.

Dus even wat meer stilte van mijn kant totdat ik weer kan knallen. ;-)

Verder ben je natuurlijk ook welkom op mijn vernissage. Nu zondag 2 oktober van 14u tot 17u om samen het glas te heffen.