Verjaardagfeestjes waar mijn zonen vroeger op werden uitgenodigd gingen meestal zo : de mama in kwestie zwoegde zich te pletter om een superfeest te geven door de ene activiteit na de andere te organiseren.
Ik had zo mijn eigen idee over verjaardagsfeestjes voor de zonen. Ik wilde partijtjes zonder opgelegd parcours. Een grote tuin kregen ze ter beschikking om te spelen, te ontdekken, te ravotten, te verstoppen , te fantaseren, te bouwen... Ze kregen alle vrijheid. Maar meer dan eens stond er een kind naast me dat kwam vertellen dat het niet wist wat te doen of dat het zich verveelde. Elke keer opnieuw stuurde ik het terug de tuin in om te overleggen met de anderen. Ik dacht : 'Waar gaat het naar toe als kinderen niet meer weten hoe te spelen'. Op school krijgen ze al zoveel opgelegd, al zoveel verplichtingen. Gelukkig zag ik meestal tegen het einde van de namiddag dat elk kind helemaal in het spel opging en betreurde dat het feestje al weer over was.
Spelen, we doen het als volwassen eigenlijk niet meer zo vlug. We zijn geprogrammeerd om geen tijd te verspillen, om gerichte activiteiten te doen en een doel te hebben. Spijtig want spelen in al zijn contexten is ontspannend.
Brené Brown schrijft : In onze huidige cultuur - waarin onze waarde als mens vaak wordt gekoppeld aan ons banksaldo, en onze eigenwaarde samenhangt met onze productiviteit - besteden we nog zelden tijd aan doelloze bezigheden. We hebben zoveel te doen en hebben zo weinig tijd dat het idee tijd te besteden aan iets wat niet op ons to do-lijstje staat ons stress oplevert. Er is werk aan de winkel! En dan maakt het niet uit of we een miljardenbedrijf runnen, een gezien bestieren, kunst maken, of een opleiding doen. We moeten doorploeteren en presteren! We hebben geen tijd om te spelen.
Ik herken het wel. Ik ben zelf te dikwijls te serieus geweest. Als jonge mama was er zoveel dat moest gebeuren. Naast het uit werken gaan, was er ook de was en de plas en zoveel andere verplichtingen. Dan stelde ik het samen spelen met mijn zonen soms uit. In Biodanza leerde ik terug te spelen en mezelf niet meer zo serieus te nemen. Zo heerlijk om gewoon jezelf te kunnen zijn , te lachen en zot te doen. Ik mis het soms, die vrijheid die Biodanza gaf.
Maar nu is er het beeldhouwen voor in de plaats gekomen. Soms is dat voor mij spelen. Zoals je droedelt met pen en papier maar dan met een steentje en een mini-vijltje. Gewoon gedachteloos bezig zijn. Niks dat moet. De flow volgen. Geen uitgezette weg. Geen druk. Ik hoef niet te presteren.
Helaas zit ik momenteel in een opleiding tot leerkracht en is het examentijd. Voor mij is de speeltijd even over maar een droedeltje, dat kan nog net. ;-)
