Drie jaar geleden kocht ik zo'n silo die je kan vullen met apennootjes om in de winter de vogels te voederen. Vorig jaar tijdens een storm vloog die silo van de tak af. Resultaat : het afdekklepje bovenaan was eraf. Ik dacht een nieuwe te kopen tot ik zag wat er gebeurde. Waar er eerst alleen de koolmezen en pimpelmezen aan de nootjes konden, werd er plots door een kapotte deksel een mogelijkheid gecreëerd voor andere vogels. Zo krijg ik nu met regelmaat van de klok bezoek van twee Vlaamse gaaien die vanaf de open bovenzijde met gemak de nootjes opvissen. Er is ook een schattige eekhoorn die als een echte acrobaat zich ondersteboven laat zakken in de silo om zo zijn hoofd in de nootjes te steken en dan aan het knabbelen te gaan. Een soort van McDonald's : binnenrijden, afhalen en onmiddellijk opeten. En dit jaar kwam er een grote bonte specht bij.
En dat allemaal op mijn tweede verdiep. Wonderbaarlijk. Ik kijk soms echt mij ogen uit. Dat iets dat stuk is, nog zoveel schoonheid kan opleveren.
Het is maar hoe je het bekijkt.
Zo heb ik een kunstwerkje dat ook ooit stuk ging, een stilistisch blad van Chinese speksteen. Het werkje kreeg een plek op de grond. Op een dag tijdens het poetsen viel de steel van m'n borstel recht op mijn werk. Een stuk eraf. Veel gevloek inwendig én uitwendig want op het eerste zicht was het beeld naar de knoppen. Wat later met de twee stukken apart aan de slag gegaan. In eerste instantie gingen het dan maar twee nieuwe werkjes worden. Los van elkaar.
Maar dan door een gekke ingeving zette ik het ene stuk op het andere en werd het plots weer één geheel met een totaal andere betekenis : een vis die speelt op de golven van de zee - vloeiendheid - meegaan met de flow...
Het is maar hoe je het bekijkt.
Nog zo'n 'stuk' werk. Ik had een heel leuk idee. Het ging een zittende vrouwentorso worden maar bij het kappen brak heel haar achterste eraf zodat ik het zitten wel kon vergeten. Dan kon ik wel dat leuke idee hebben maar het leven besliste net iets anders.
Het is een levenskunst op zich om telkens mee te gaan met wat er zich aandient. Niet treurig of vloekend en kwaad achter te blijven maar los te laten, diep adem te halen en te zien wat voor weg we wél kunnen inslaan.
Iets dat stuk gaat, hoeft niet echt stuk te zijn. Soms kan het een poort zijn naar een ander geluk. Soms is het een kwestie van kijken en van het leven ondersteboven te houden om net zoals de eekhoorn onze opportuniteiten te zoeken.
Het is maar hoe je het bekijkt. ;-)