Wanneer ik aan een nieuw werk begin, start ik vol vertrouwen. Ik zie dan gelijk wat er in de steen zit verborgen en zonder aarzelen geef ik de eerste aanzet. Ik begin vol passie te vijlen, goed wetende naar waar mijn doel gaat.
Maar dan ineens overvalt me de twijfel. Zie ik de figuur er nog wel in zitten? Het lijkt alsof ie is verdwenen? Dan komt er een beetje angst om de hoek kijken. Oh neen, ik ben het hier aan 't vergallen! Gaat het mij wel lukken?
Het vraagt zelfvertrouwen om op die momenten door te gaan. Er op te vertrouwen dat het beeld dat ik zag er toch nog in zit. Het vraagt enkel wat moed en doorzettingsvermogen om toch door te zetten. Om dan achteraf opgelucht en blij te zijn. Content dat ik al die twijfelende gedachten kon wegzetten en loslaten om vol vertrouwen toch die ene weg te gaan die ik koos.
Het leven zelf heeft me een jaar geleden een andere weg laten zien. Ik heb toen alles losgelaten waar ik mee bezig was om vol vertrouwen die weg in te slaan die het leven me aanbood. Niet wetende waar het me ging brengen. Nu een jaar later is het duidelijk dat beeldhouwen blijkbaar mijn weg is. Ik ben enorm dankbaar voor al die mensen die hun weg spontaan naar mij en mijn cursus hebben gevonden. Het ging zo moeiteloos wat mij nogmaals sterkt in de gedachte dat ik vol vertrouwen verder ga op de ingeslagen weg.
En toch gebeuren er dan weer van die dingen. Dingen die me uitdagen om los te laten en te vertrouwen. De verhuurster van het bos wil haar plek niet langer verhuren. Een domper. Maar ik laat los en vertrouw er op dat er ergens een plek zal zijn waar ik volgend jaar toch mijn werk kan voortzetten.
I just go with the flow! ;-)
Comments