Wat stenen met je doen, ik kan er bladzijden van vol schrijven maar het is ook eens fijn om het van een ander te horen. Stenen nemen je mee in een transformatie, laten zien in welke situatie van je leven je bevindt, zijn een spiegel van de ziel en brengen inzicht.
Zo ook bij mijn zus. Twee jaar geleden stond haar wereld op zijn kop. Ik nodigde haar uit om te komen beeldhouwen om zo haar hoofd leeg te maken en haar gedachten te verzetten. De stenen namen haar mee op een reis naar binnen. Het verslag van die reis kun je hier lezen :
Tot september 2020 verliep mijn leven quasi op rolletjes. Geen grote emoties, geen drama, alles ging schijnbaar goed. Tot mijn echtgenoot op een ochtend op een bruuske manier een einde maakte aan ons 20 -jarig huwelijk. Van de ene dag op de andere vertrok hij naar een ander en liet mij en de kinderen totaal verbouwereerd achter. De start van een
echtscheiding … Ik had me mijn toekomst wel anders voorgesteld. Een jaar waarin gevoelens van ongeloof, verdriet, kwaadheid, onmacht, schaamte, angst,… zich afwisselden in tijd en intensiteit. Hoewel het niet mijn bedoeling was, heeft het beeldhouwen bij mijn zus dat jaar een transformatieproces in gang gezet waarbij ik die intense emoties op een onbewuste manier heb kunnen verwerken. Naast het beeldhouwen voelde ik ook de nood om af en toe het gekwetste kind in mij te laten tekenen en kleuren. Over dit creatief genezingsproces gaat dit verhaal.
Het begon met een stukje papier en potlood dat ergens rondslingerde. Ik had zin om gedachteloos een wolkje te tekenen. Onder dat wolkje kwam een kindje dat zich in zichzelf keerde om de rust op te zoeken. Rond die tijd startte ik bij Inge aan een champagne albast waar al een mooie vorm in zat. De steen nodigde me uit om steeds weer dezelfde heen en weer gaande beweging te maken, nu eens hol, dan weer bol, waardoor ik niet moest nadenken en helemaal in het hier en nu kwam.
In de volgende steen die me aantrok, zag ik direct een cobra. Ik hou eigenlijk helemaal niet van slangen, maar het gevoel bij het beeld was zo sterk, dat ik niet anders kon dan eraan te beginnen. Opzoekingswerk leerde me dat de slang symbool staat voor schepping en wedergeboorte, maar ook voor genezing en het terugvinden van levensenergie (denk aan de slang rond de aesculaap op het artsenembleem). Ik was die periode volop bezig om mezelf terug te vinden en me terug op te richten. De steen dwong me om traag te werken zodat de nodige tijd kon genomen worden om deze metafoor zijn werk te laten doen. Ik merkte ook dat dit andere aanwezigen ‘raakte’.
Waar de slang een heel aards dier is -ze kruipt over de grond-, staat de condor voor het spirituele. De condor verbindt dood met leven en geeft ons toegang tot een oneindig potentieel van mogelijkheden. Zijn grote spanwijdte symboliseert de geestkracht die de condor moeiteloos optilt en hoger laat stijgen. Nog voor ik deze informatie wist, voelde ik de drang om een condor te tekenen. Een condor die zijn boodschap doorgeeft aan ‘mijn kindje’.
Of ik het nu wilde of niet, ik bleef in het thema van dieren zitten. Bij een vriendin was een nest uiltjes geboren en ik kreeg de kans een uilskuiken vast te houden. Het uiltje dat me recht in de ogen keek, deed iets met me. Een heel bijzondere ervaring die vorm kreeg in mijn volgende beeld van een engel en een uil dat de naam ‘Namasté’ kreeg: ‘Ik buig voor jou’, niet in de zin van onderdanigheid, maar wel als uiting van respect naar elkaar.
Al geruime tijd stond een seleniet of engelensteen op mijn verlanglijstje. Maar ik had totaal geen idee wat ik ervan moest maken. Allerlei ideeën kwamen in mij op, van een ijsbeer tot twee geliefden. Ik zocht wat op Pinterest, ging eens in het gras liggen of bij de anderen kijken, begon aan iets maar bedacht me dan weer. Ik werd gek van mijn eigen besluiteloosheid en botste op mijn ongeduldige aard, het gevoel dat ik tijd zat te verspillen. Uiteindelijk gingen het twee ‘figuren’ worden. Maar eens ik eraan bezig was, werd plots overduidelijk dat het geen twee maar vier figuren zouden worden. Naar het einde toe drong tot me door dat ik mijn gezin had gebeeldhouwd: vier figuren die voor altijd met elkaar verbonden zijn maar toch elk hun eigen weg gaan.
Niet alleen bij Inge ging ik aan de slag met stenen. Ook thuis of met een vriendin trok ik me soms terug wanneer ik er nood aan had. Niks zo zalig als ik en mijn steen en dan alles rondom me vergeten. Mijn handen het werk laten doen en me overgeven aan de ‘flow’ van het moment. Dan voel ik warmte in mijn hart en kan het creëren beginnen. Op een van die momenten ontstond uit een zachte speksteen bijna moeiteloos dit beeld met ronde vormen en vloeiende, speelse lijnen. Het gaf me de boodschap om niet krampachtig vast te houden aan wat was, maar om zachtjes mee te deinen met de golven van het leven. Het is ook een heel vrouwelijk beeld, voor mij een oproep om mijn vrouwelijke kant meer tot expressie te brengen maar ook om op zoek te gaan wie ik ben als vrouw.
Het beeld dat bij me opkwam was een bootje dat stilletjes in een zee van sterren dobberde met daarin een kindje dat zich laat meevoeren en erop vertrouwt dat het goed terecht komt.
Het laatste beeldhouwwerk dat ik gemaakt heb –op oudejaarsdag, een paar maanden voor mijn verhuis- zijn drie vogeltjes op de tak van een druivelaar. Toen ik de stenen in de winkel koos, wist ik al dat het vogeltjes gingen worden. Heel fijn om eens aan iets klein te werken. Dat gaat goed vooruit. :-) Klein, maar wel van grote betekenis. Ook hier kwam al doende het besef dat wij voortaan met drieën zijn: een mama met twee kinderen die daar ‘neer gezet zijn’ en vaste grond onder de voeten krijgen. Van de ene kant was het een confronterend beeld, van de andere kant zat er ook iets vrolijks en speels in. Het gaf me hoop op het bouwen van een nieuw nest, een nieuwe thuis (wat me ondertussen al aardig begint te lukken).
Gevoelens van hoop, optimisme en blijde verwachting, leidden tot onderstaande tekening van een nieuwe dag die stralend begint. Waartoe het pad leidt, weet ik niet maar elk moment is nieuw en alles is mogelijk.
Naast het tekenen en beeldhouwen, ging ik ook enkele keren naar een EMDR therapeut om mijn trauma te verwerken. Mijn hart had zich zorgvuldig gesloten om niet meer gekwetst te worden maar zo wilde ik niet de rest van mijn leven verder gaan. Ik wilde het lef vinden om mijn hart weer te durven openstellen voor een ander. Ik had keiveel zin om iets van papier maché te maken, eigenlijk ook een vorm van beeldhouwen.
En zie, niet veel later diende de liefde zich onverwacht aan. Het groeit en het bloeit nu in mijn hart. Het zou me niet verbazen dat daar binnenkort een tekening of beeldhouwwerk van komt.
Eind goed al goed, zou ik zo zeggen. Alleen is het leven een reis die steeds verder blijft gaan en nooit stopt. Niet alleen bij mijn zus maar bij ieder van ons. Het leven daagt ons uit en blijft uitdagen tot we onze lessen hebben geleerd. Stenen kunnen ons helpen met het proces van begrijpen, integreren, inzicht meenemen en zo het pad van bewustwording te lopen.
Voel je ook verlangen om dit proces persoonlijk mee te maken? Sluit dan aan bij een workshop beeldhouwen. Dit najaar zijn het nog allemaal open ateliers op 24 september, 15 oktober en 5 november. Volgend jaar ga ik mijn workshops opsplitsen in een open atelier ( voor eerste kennismaking met werken met steen ), diepte atelier (om via meditatie, schrijfopdrachten en werken met steen de diepte van je eigen ziel te verkennen ) en een project atelier ( soort van abonnement om 6 x/jaar te komen werken aan één of meerdere stenen om zo de mogelijkheid te hebben om gespreid over een jaar een proces te zien ontstaan, zoals bij mijn zus, dat start vanuit jouw binnenwereld). Ik werk nog aan het definitieve eindresultaat. In één van de volgende nieuwsbrieven hoor je er meer van.
Het suddert van inspiratie in mij. Ik ontmoet je graag om samen in creatie te stappen.
Wil je graag verder op de hoogte blijven van mijn workshops, geef dan zeker je naam en e-mail door. Dan hoor je als eerste welke dagen ik inplan.