Ik herinner me nog goed de eerste keren dat ik ging beeldhouwen : een aangename spanning van het werken met een materie die ik nog niet kende, samen met een hoopvolle verwachting van een nieuw kunstwerk. Vooral dat laatste maakte dat er dikwijls een 'drive' in me zat om zo snel mogelijk een werk af te hebben tegen het einde van de dag.
Een 'drive' hebben is gezond. Het maakt een verlangen in me wakker om vooruit te willen, om verder te gaan, om de finish te halen. Het maakt dat ik mijn energie bundel en richt op het project dat ik koos. Maar die 'drive' heeft ook een andere kant van de medaille. En dan kan het zijn dat ik mezelf uitput om toch iets af te krijgen terwijl ik het gevoel heb dat de tijd tegenwerkt, dat ik mezelf forceer. Dat ik zodanig focus en inzoom dat ik vergeet uit te zoomen, afstand te nemen en mijn blik weer te verruimen. Dat ik vergeet van diep adem te halen en soms eens te pauzeren.
Dus ja, de eerste keren heb ik katoen gegeven om elke dag mijn werkje klaar te hebben. Ik moest en zou het af hebben. Dan 's avonds fier op de noeste arbeid die geleverd was en dankbaar het resultaat een plekje in huis te kunnen geven. En nagenieten.
Zoveel jaren later heb ik nog steeds die 'drive'. Ik kan hem soms voelen in alle cellen van mijn lichaam. Dan voel ik dat ik zo graag wil beeldhouwen. Alleen kan ik hem nu beter beheersen. Ik kan helemaal opgaan in het vijlen en raspen maar ik geef mezelf ook de tijd. Het moeten is er van af gehaald waardoor er meer genieten komt in de plaats. Die 'drive' is nu als een autoritje waarbij ik geniet van de rit zelf in plaats van enkel gefocust te zijn op de aankomst. Dan wordt beeldhouwen als meditatie waarbij je helemaal opgaat in het hier en nu en vergeet waar je naar toe wilt omdat je eigenlijk al thuis bent.
Snel, sneller, snelst... wordt langzaam.
Dat je zo snel gaat dat alles weer stil wordt.
Tot in de kern van jezelf.
