Zo binnen, zo buiten

Eduarda was mijn buurvrouw én een lieve vriendin. In jaren scheelden we heel veel maar in ons hart verbonden. Haar deur stond altijd open. Of het nu ochtend, middag of avond was, bij haar kon ik zonder verwittigen altijd binnenspringen. Altijd was de ontvangst warm en hartelijk. We hebben samen sloten thee gedronken en gepraat over onderwerpen waar ze met haar gepensioneerde vriendinnen niet over kon praten. Ondanks haar positiviteit droeg ze ook een stil verdriet met zich mee. Ze miste haar man, haar huwelijk. Doorheen de tijd was ze na zijn overlijden altijd van hem blijven houden. Met het ouder worden en de zorg over haar huis besloot ze naar een home te gaan. Ze settelde zich daar maar na een paar maanden overleed ze. Bleek dat ze haar hartmedicatie vergat te nemen terwijl ze niet dementerende was.

Ik heb ze nog gehoord, verhalen van mensen die hun medicatie 'vergeten' omdat er onbewust een verlangen zit om afscheid te nemen van het leven.

Op mijn laatste werkplaats als psychiatrisch verpleegkundige begon ik ook van alles te 'vergeten'. Ergens wist ik dat die job mijn weg niet meer was. Toch werkte ik verder omdat ik niet wist wat dan wel te doen. Een ontslag besliste er anders over en mijn leven nam een andere wending.

Het leven laat ons soms zien waar we onbewust geen weet van hebben. De psychiater Jung definieerde het onbewuste ooit als : "Alles wat ik weet, maar waaraan ik op dit moment niet denk, alles wat me ooit bewust was, maar nu vergeten is, alles wat door mijn zintuigen wordt waargenomen, maar door mijn bewustzijn niet beseft wordt, alles wat ik onopzettelijk en onopmerkzaam voel, denk, herinner, wil en doe; al het toekomstige dat zich in mij voorbereidt en pas later tot bewustzijn zal komen : dat alles is inhoud van het onbewuste."

Onze innerlijke wereld zien we gereflecteerd in onze buitenwereld. Zo binnen, zo buiten. Er is eigenlijk niks dat zomaar gebeurt of toevallig gebeurt. Neen, het valt ons toe. Door het observeren van onszelf en de situatie waarin we ons bevinden, leren we waar we staan in het leven. Dus er is ook een : zo buiten, zo binnen.

Wanneer ik met de stenen werk, maak ik verbinding met mezelf en daarmee ook met het onbewuste deel in mezelf. Mijn handen worden geleid als instrumenten van mijn onbewuste gedachten. Via mijn handen verschijnt het onbewuste in de materie en wordt het bewustzijn. Vooral als ik op voorhand geen vorm in gedachten heb en tijdens het vijlen laat ontstaan wat mag ontstaan. Ik zie het ook gebeuren bij de mensen die aan de workshops deelnemen. Hoe er creaties ontstaan vanuit speelsheid, intimiteit, herinneringen, liefde, het gemis van iemand...

Kunst kan een spiegel zijn voor jezelf en je omgeving. Een heel eerlijke spiegeling om diep in je ziel te kijken.

Een beeld maken kan echt transformerend werken. In een volgende blog vertelt mijn zus hier over.

Ondertussen van harte welkom op de workshop. Er zijn nog plaatsen vrij in de grote vakantie op 23 en 24 juli, 6, 7 en 20 augustus.